Ο Κοινωνικός Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Δέλτα και το Χορευτικό Τμήμα Χαλάστρας σας προσκαλούν στην εκδήλωση «Τζαμάλας» που θα γίνει Παρασκευή 23/6 και Σάββατο 24/6, από τις 21.00 μ.μ. στον αύλειο χώρο του ΕΠΑΛ Χαλάστρας.
«Η Τζαμάλα είναι ένα ακόμη έθιμο που κρατά εδώ και δεκαετίες στην περιοχή μας. Δεν πρόκειται για αναβίωση, αλλά για συνέχιση του εθίμου. Ο τόπος μας, ο Δήμος Δέλτα, είναι στενά συνδεδεμένος με τη γη και τη λαϊκή παράδοση και οι γιορτές αυτές είναι μια πολύ ισχυρή απόδειξη. Αξίζουν συγχαρητήρια στους διοργανωτές και στους συμμετέχοντες. Καλώ όλους τους Θεσσαλονικείς να ζήσουν από κοντά τη Τζαμάλα, σε απόσταση μόλις 15-20 λεπτών από το ιστορικό κέντρο της πόλης» δήλωση ο Δήμαρχος Ευθύμιος Φωτόπουλος.
Κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων θα εμφανιστούν:
Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017
Τα παραδοσιακά χορευτικά τμήματα της Χαλάστρας του Κοινωνικού Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Δέλτα, κάθε χρόνο τηρούν την παράδοση και αναβιώνουν αυτό το παλιό έθιμο τραγουδώντας και χορεύοντας. Το έθιμο ολοκληρώνεται τη δεύτερη μέρα με το άναμμα της φωτιάς, με τους νέους να χορεύουν γύρω της και με παραδοσιακό γλέντι για όλο τον κόσμο.
Σάββατο 24 Ιουνίου 2017
ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ ΑΪ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ: Στις 24 Ιουνίου σε πολλά μέρη της ελληνικής υπαίθρου γιορτάζεται το γενέθλιο του Αϊ Γιάννη του Προδρόμου που ο λαός μας ονομάζει Αϊ Γιάννη Ριγανά ή Κλήδονα ή Ριζικάρη ή Φανιστή. Η ελληνική παράδοση θέλει τον Άγιο ηλικιωμένο, τραχύ, αγαθό, ν’ ανεβαίνει στα βουνά και να ευλογεί αγριόχορτα και βοτάνια της πλαγιάς και του βουνού και με την ευλογία του αποκτούν ευωδία και θεραπευτική δύναμη, γίνονται μαλαχτικά και γιατρεύουν πληγές. Πιο αγαπημένο και ευωδιαστό φυτό αυτήν την μέρα ο Άγιος ξεχώριζε τη ρίγανη και έτσι η γιορτή του λέγεται’ “Αη Γιάννη του ριγανά”. Την ονομάζουν και Κλήδονα ή Ριζικάρη και συνοδεύεται από ευτράπελες δοξασίες και έθιμα που ποικίλουν κατά τόπους.
Στη Χαλάστρα, η τζαμάλα είναι η φωτιά που άναβαν την ημέρα του Αϊ Γιάννη του κλήδονα το βράδυ για να καούν οι ψύλλοι, οι ψείρες και οι κοριοί. Τα κορίτσια της γειτονιάς μάζευαν ότι περίσσευε απ’ τα χωράφια και έκαναν δέματα. Όταν ερχόταν η γιορτή πήγαιναν στα χωράφια και μάζευαν τον κλήδονα (είδος λουλουδιού) και έκοβαν ρίγανη και μυρωδάτο δυόσμο. Ο κλήδονας ήταν ένα κίτρινο λουλούδι που τώρα έχει χαθεί και το ονόμαζαν κουκούδα. Τα λουλούδια τα έδεναν με μια κόκκινη κλωστή . Όσα κορίτσια χόρευαν είχαν και από μια μικρή φούντα που τοποθετούσαν γύρω – γύρω σε ένα ταψί που είχε μέσα ούζο-νερό και αγγουράκι. Τα αγόρια έπιναν το ούζο και έτσι άρχιζε ο χορός. Στη φωτιά μέσα έριχναν τα δέματα που είχαν μαζέψει και τα κορίτσια τραγουδούσαν γύρω από τη φωτιά. Πρώτη στο χορό έμπαινε μια ηλικιωμένη κα μετά ακολουθούσαν ελεύθερες – παντρεμένες ή αρραβωνιασμένες. Το πρώτο τραγούδι ήταν το «Σήμιρα κι πάλι», δεύτερο το «Γαλάζιος πετεινός». Ταυτόχρονα ορισμένες κοπέλες ή αγόρια πηδούσαν πάνω απ’ την φωτιά. Όσες κοπέλες δεν μπορούσαν να περάσουν πάνω απ’ την φωτιά τίναζαν τα φουστάνια τους και μερικά αγόρια χτυπούσαν τους τενεκέδες για να φύγουν τα ζούδια… «βγείτι φίδια γουστερίτσες…» και γύριζαν από το σπίτι τρεις φορές για να διώξουν τα κακά όπως έλεγαν…